Ik zit aan mijn tafel, de zon schijnt naar binnen en muziek speelt zachtjes op de achtergrond. Mijn vingers gaan over het toetsenbord terwijl ik een tekst schrijf voor een klant. Links en rechts liggen papieren met to do lijsten. Ik zie mogelijkheden en kansen en voel rust. Plotseling besef ik het, ik ben in een flow, er is wat afleiding en tegelijkertijd kan ik moeiteloos de bevestigingscode onthouden die ik net heb gekregen voor een bestandsoverdracht. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Dit brengt me terug naar een moment niet zo lang geleden. Ik kon amper twee cijfers onthouden, wist mijn wachtwoorden niet meer en kon niet me niet herinneren hoe ik ergens naartoe moest rijden. In de winkel stond ik aan de kassa naar mijn bankkaart te kijken,.. ik was de code vergeten. Ik voelde schaamte en angst. Ik was bang dat dit nooit meer voorbij zou gaan. Niets ging nog vanzelf, elke kleine taak voelde als een onoverkomelijke berg. Uitgeput, overbelast en constant gespannen – zo leefde ik dag in, dag uit.

In mijn toenmalige functie droeg ik jarenlang een last die te zwaar was om alleen te dragen. Mijn perfectionisme en drang om me te bewijzen dreven me tot het uiterste. Ik kon alle ballen in de lucht houden dacht ik. En ja, dat deed ik ook, maar tegen welke prijs?

Ik rende, altijd te laat, altijd iemand teleurstellend – mezelf inclusief. Het moederschap verdween naar de achtergrond, genieten werd een vergeten kunst. Elke dag vloog voorbij zonder dat ik er ‘echt’ bij was. Zelfs toen mijn lichaam overduidelijke signalen gaf negeerde ik ze.

Een collega zei ooit: “Een burn-out? Dat is voor dokters en chirurgen. Zij redden levens, wij toch niet?” Maar wat ik niet besefte, was dat ik bezig was mijn eigen leven te verliezen.

Het keerpunt kwam toen ik het pad van zelfontwikkeling insloeg. Ik koos ervoor om in beweging te komen, om te ontdekken wat er werkelijk toe deed. Het herstel was een lange, soms moeizame weg. Oude patronen loslaten en voor mezelf kiezen was nieuw en uitdagend.

Ik ontdekte ademwerk, human design (blauwdruk van jezelf), Reiki, paste mijn gewoonten aan en leerde dat wat je zegt en denkt werkelijk bepaalt wat er gebeurt en wie je aantrekt in je leven.

Nu, na 18 jaar bij dezelfde werkgever, sta ik op het punt om afscheid te nemen. Het voelt als het einde van een lange leerschool, maar zeker geen verloren tijd. Ik zocht en vond – mezelf.

Ik zie anderen worstelen zoals ik deed, gedreven door onmogelijke doelen, in de overtuiging dat ze het systeem kunnen veranderen als ze maar hard genoeg hun best doen. Ik weet nu: het systeem breekt niet, maar wij en al wat er toe doet wel.

Mijn missie? Er zijn voor anderen, met begrip en compassie. Aandachtig luisteren, en hen begeleiden op weg naar zichzelf, dat is waar het voor mij om draait. Met oprechte aandacht en liefde wil ik bijdragen aan ieders reis.

Ik heb geleerd dat kiezen voor jezelf – positief egoïsme, zo je wilt – je krachtig, mooi en wijs maakt. Sommige collega’s zagen mijn worsteling, mijn zoektocht, en uiteindelijk mijn terugkeer naar wie ik werkelijk ben. Ik wens iedereen toe dat ze de moed vinden om echt te kiezen voor zichzelf en zo mogen ontdekken wat allemaal kan.

Terwijl ik dit schrijf, speelt op de achtergrond “Breaking the rules” van Jack Savoretti:
“So I’m takin’ the chance, walkin’ away, breakin’ the rules…. Nobody here can tell me what to do.”

Niemand buiten mijzelf kan mij nog zeggen wat te doen. Het zijn mijn keuzes geworden, mijn leven en eigenheid. Steeds vanuit liefde en respect voor mezelf en het grotere geheel. Het einde van een lange fase is nabij en het is ook het begin van iets nieuws; Amma-Center verder uitbouwen tot de plek die het worden mag.

Aan iedereen die zich herkent: weet dat er hoop is. De weg naar herstel en zelfontdekking kan lang en uitdagend zijn, maar het is er een die de moeite waard is. We kunnen niet alles weten, maar we kunnen groeien, veranderen en onszelf herontdekken. Blijf dus niet steken in oude patronen, durf die eerste stap te zetten.

Vandaag sta ik hier, klaar voor nieuwe uitdagingen, met een lichter hoofd en een glimlach op mijn gezicht. De weg was niet makkelijk, maar ik ben dankbaar voor elke stap die ik nam. Want elke stap bracht me dichter bij mezelf.

Terwijl ik deze woorden schrijf, voel ik een mengeling van emoties: dankbaarheid voor hoe ver ik ben gekomen, triest om tijd die is verloren, compassie voor degene die ik was, en hoop voor de toekomst. Ik leerde dat onze grootste uitdagingen vaak onze diepste leermomenten zijn en onze mooiste groeikansen.

Tot jou, die dit leest en misschien worstelt met je eigen demonen van uitputting, perfectionisme of verloren identiteit, wil ik zeggen: je bent niet alleen. Je verhaal is nog niet afgelopen. In de donkerste momenten lijkt het misschien alsof er geen uitweg is, maar geloof me, die is er altijd.

Durf te luisteren naar de fluistering van je ziel, zelfs als die stem al jaren is overstemd door de luide eisen van de buitenwereld. Jouw ware zelf wacht geduldig tot je de moed vindt om te luisteren, om los te laten, om te groeien.

Weet dat jouw waarde niet ligt in wat je doet, maar in wie je bent. Je hebt het recht om grenzen te stellen, om ‘nee’ te zeggen, om voor jezelf te kiezen. Dit is geen egoïsme, het is zelfbehoud. Het is de eerste stap naar een leven waarin je niet alleen overleeft, maar echt leeft.

Wees geduldig en vriendelijk voor jezelf. Elke stap vooruit, hoe klein ook, is een overwinning.

Vandaag nodig ik je uit om even stil te staan. Adem diep in en uit. Voel de grond onder je voeten, liefst blootsvoets de aarde voelend. Maak verbinding met jezelf en de natuur en herinner jezelf eraan dat je, precies zoals je nu bent, genoeg bent. Je hoeft niet te veranderen om waardevol te zijn. Je bent al waardevol, gewoon door te zijn wie je bent.

Jouw verhaal van herstel en groei wacht om geschreven te worden, door jou!