Vandaag vroeg iemand me opnieuw: “Wat doe jij eigenlijk allemaal?” en “Hoe doe jij dat allemaal?” Tja, hoe vat je een veld samen?

Ademwerk. Cupping. Reiki. Kindercoaching. Psychedelica. Reizen. Het lijken losse draden, maar voor mij is het steeds meer een weefwerk. Een cliënt zei ooit tegen mij: “Jij bent een weefster van het leven.” Ik bedankte, vond het mooi, maar pas later drong het echt door. En toen kreeg ik van iemand anders een prachtig werk van Roel Crabbé: ‘Het weefwerk van het leven’. Het hangt in de ademruimte als herinnering.

Het is de afwisseling die mij energie geeft. Het schakelen tussen jong en oud, tussen licht en donker, tussen stilte en hevigheid. Elke ontmoeting opent een nieuwe hoek van kijken, een nieuw inzicht, voor mezelf en voor de mensen met wie ik even mee op pad mag.

Wat ik geef, (be)leef ik eerst zelf. Elke dag adem ik, voel ik, oefen ik. En wat mij voedt, laat ik doorstromen naar wie komt ontvangen.

Het is geen keuze tussen dit of dat. Het is het en-en verhaal. Adem én aanraking. Stilte én beweging. Diepte én lichtheid. En toch is het wel een keuze: kiezen voor jezelf, kiezen om in beweging te komen.

Daarom breng ik alles samen op één plek. De rode draad is altijd ademhaling, het begin, het anker, de basis om telkens naar terug te grijpen.

Moet ik dan een doelgroep bepalen? Eén richting kiezen? Nee. Niet zolang mijn hart voelt dat het geheel klopt. Niet zolang de veelheid mij voedt en de mensen zich herkennen in precies dat: de ruimte om méér te zijn dan één ding. Om te ontdekken wat hun lichaam op dat moment nodig heeft.

Soms reserveren mensen een cupping-sessie en dan draait het uit op een ademsessie, of omgekeerd. Soms heeft een lichaam eerst de bevrijding nodig van een spanningspunt, vooraleer we de diepte kunnen induiken. Want de rust, dat is de start, de basis. Even teruggaan naar voelen, toelaten, en van daaruit kijken wat nu al mogelijk is. Stap voor stap, op ieders eigen tempo.

Er zijn mensen die in een paar maanden een sprong maken, net omdat ze al een heel parcours hebben afgelegd en het tijd is om de inzichten in hun lichaam te laten integreren. Anderen komen omdat ze voelen dat er iets mag bewegen, een inzicht dat opkomt maar waar ze nog niet goed weten hoe mee aan de slag te gaan.

En zo is het boeiend, dit werk. Elke persoon, elk verhaal, elk parcours weer anders.

Ik ben dit pad gaan bewandelen doordat ik voelde dat mijn ervaringen, die ik dankzij de juiste begeleiding heb kunnen integreren, mij leerden luisteren naar mezelf. Nooit meer burn-out. Nooit meer pleasen. Nooit meer onbewust door de dag bewegen.

Maar het vraagt wel: bewust ademen, bewust kiezen, bewust leven. Stap voor stap, met aandacht voor wat er in mij leeft. En vanuit die bedding kan ik nu anderen begeleiden om hetzelfde te ontdekken: dat er altijd een weg is naar meer rust, meer kracht, meer verbinding.

En zo voelt het voor mij niet als een versnipperd aanbod, maar als een weefwerk waarin ieder zijn eigen draad vindt, en waarin het leven zich mag ontvouwen zoals het bedoeld is.

“Wat doe jij allemaal?” “Ik ga even mee op pad, om samen te ontdekken hoe het leven zich anders kan ontvouwen, op het juiste moment, in jouw kracht, met als rode draad ademhaling.”

En morgen? Wie weet? Morgen kan alles anders zijn, maar dit is het nu voor mij en dit voelt juist.
Voelt dat ook voor jou zo? Voel je welkom!