Ja ja, het is ‘het leven’. Maar hij zegt ‘de leven’. Omdat het kan. Omdat het ook juist is. Weten wij veel wat juist en fout is. En hoezeer ik vroeger de puntjes op de ‘i’ zette, ze mogen er tegenwoordig ook serieus naast.

Hij, dat is Alessandro. De man die onlangs bij ons kwam wonen. Dat voelde voor ons helemaal juist. De inrichting was een match, mijn man en hij dat is een match, wij en hij zijn een samenwerking ‘Serve.Noble.’ geworden en met de kinderen is het een zalige flow.

“Dat is toch aanpassen, een man extra in het gezin, in huis en overal,” zegt een vriendin. Nope, niks, nada. Juist is juist. En zo is het. Met alles trouwens. En al wat niet stroomt… laat het. Laat het gewoon los en laat het zijn.

En zo beweeg ik me dezer dagen (post_india syndrome?) door het leven. Eerst in volle weerstand, vragen stellen en proberen af te stemmen. Ik werd er bijna ongelukkig en lichtjes gek van want ja, wat doe je daarmee, met een hoofd vol vragen? Proberen dat lukt dus niet, want dan doe je dus echt niets.

Een offerte voor een tuinplan blokkeerde ons wegens te duur. Toch voelde die prachtige dame dat het er moest komen. Voor ons, maar ook voor haar. Dus is er een uitwisseling, tussen therapie en plan. Omdat dat kan.

En zo is er vandaag een dag van genieten. Een glas rode wijn, een gezonde vegan lunch waar ik instant kippenvel van krijg, een babbel op dezelfde vibe, openhartig en herkenbaar. Over onzekerheden, aarden en spiritualiteit, keuzes maken en de zekerheden van ‘de leven’.

Ik nam vanochtend tijd voor knuffels met de kinderen, ontving de klankschaal die mijn hoofd doet trillen, vond de locatie voor de komende groepssessies (yes yes… info volgt), handgemaakte houten lampen voor onze co-work/co-connect ruimte. Plande ik een groepsreis voor Oeganda 2026 en voelde een ‘NEE’ van iemand net als yes… ‘die kiest voor zichzelf’! Daarna dook ik in het koude water van de Noordzee tot mijn hoofd nadien ging spinnen in het zand en de zon. Zalige overgave waarbij de adem steeds weer evenwicht brengt.

Ik kende vandaag ook subsidies toe aan tal van verenigingen. Niet mijn geld en wel goede doelen. Dubbel shot happiness.

En nu, na de lunch met zicht op groen en een koffie en pavlova in aantocht, schrijf ik dit.

Ik kom van 18 jaar bij de overheid. Elke dag kinderen snel afzetten, naar het werk in de file, werken, terugrijden, koken/eten/wassen en dan… slapen zodat dit zich kon herhalen. Ook daar bewoog ik me al vrij en buiten de onszelf opgelegde lijntjes. Het brokkelde langzaam maar onvermijdelijk af en ik had zowaar ontwenningsverschijnselen.

Kinderen afzetten, wandelschoenen aan en een boswandeling of ijsbadje voor de eerste sessie… het kan. Geld verdienen door te reizen… het kan. Sessies geven en daar tonnen energie van krijgen… het is zo. Dromen van week en weekend omwisselen… omdat het kan. Een boek schrijven, een interview geven, een artikel publiceren… YES YES YES … zolang ik op mijn energievibe zit, kan ik tijd ombuigen en verloren lopen in een bos met een gelukzalig gevoel en nog op tijd op mijn afspraak geraken.

Dat allemaal omdat ik geloof dat het kan en omdat ik dit wil. Geloof ik dat altijd? Nee, maar de twijfelperiode wordt telkens korter en the high van deze vibe steeds langer. En zelfzorg blijft nu ook in een periode van onrust. Door ten dienste te staan, oprecht dankbaar zijn en dit ook uiten aan mens en natuur, vrijheid te voelen en omarmen en dit je dag te laten bepalen beweegt er zoveel bij jezelf en je omgeving.

Zo kies ik nu voor de magie van ‘de leven’…