Zalig zit ik genietend in de zetel voor het raam. De binnenvallende zon werpt haar krachtige, warme licht op mijn gezicht en doet me mijn ogen sluiten. Met een glimlach zit ik hier. Amper twee dagen na de operatie aan mijn voet, toch is dit genieten. Alle ‘moeten’ valt stil rond me. Ik observeer de regenboogkleuren op de deur en de grond, luister naar de verhalen van de kinderen en geniet van het pianospel van mijn man.

Hier, waar ik de komende dagen vrijwel continu te vinden zal zijn, zat ik bijna twee jaar geleden ook. Toen betekende het weken bedrust en dagelijkse pijn na een stevige operatie waarbij een paar stukjes titanium in mijn voet werden geplaatst. 

En toch kwam er toen, door dat stille leven, heel wat in beweging. Ik berustte. Verwelkomde elke dag mijn gedachten en ideeën en gaf ze de ruimte om te groeien. Vanuit die stilte ontstond ‘Amma-center’. Vanuit die rust kwam de roep naar ademwerk. Het werd mijn pad van verandering, een pad dat ik koos te bewandelen zonder toen ook maar één stap te kunnen zetten.

Elke dag tijdens die weken keek ik uit naar het samenzijn met de lieve mensen die voor me zorgden. Maar evenzeer verlangde ik naar momenten alleen. Het raam op een kier, mediterend ontvangend wat zich die dag aandiende. Er waren ook dagen vol lege uren, waarin ik glimlachend genoot van het niets, tussen de pijn door. Zo mooi had ik stilte nooit eerder ervaren.

Nu, zoveel maanden later, was het tijd om het overbodige materiaal uit mijn voet te laten verwijderen. Mijn adem bracht me rust en zo kon ik alsnog heel kalm de operatiezaal ingaan. Tijdens het wakker worden deed zich hetzelfde voor: ik vertrouwde dadelijk op mijn adem. Rustig ging ik van de ene ademoefening naar de andere en voelde zo hoe ik contact kon maken met elke plek in mijn lichaam.
Ik was geland en had amper pijn. Toch kreeg ik nog wat pijnstilling toegediend. Ik voelde me plots verward en suf en na een tijd ook heel erg goed. Toen ik vroeg wat ik had gekregen was ik geschokt: pijnstilling met morfine. Ik voelde weer hoe snel het leven en andermans keuzes je kunnen inhalen. Dit was echt niet nodig. Ik vroeg waarom daar niet over gecommuniceerd werd en de verpleegster zei dat zij dat ook niet begrijpt. Het herinnerde me eraan hoe alert je moet zijn als je je lichaam wilt beschermen en ook hoe duidelijk je je grenzen op voorhand moet aangeven. Hoe je niets vanzelfsprekend mag nemen en echt wel tijd moet nemen om in gesprek te gaan.

Ik ben nog niet klaar om dood te gaan

Tijdens mijn schrijven zegt Amari (4) plotseling: “Ik ben nog niet klaar om dood te gaan. Ik wil nog een beetje verder leven. Ik wil mijn hart er nog steeds bij en dat het blijft kloppen.” Ik glimlach en mijd een teveel aan woorden. 

We voelen elkaars hart door onze handen en beseffen: dit is magisch. We praten over ons lichaam als vervoersmiddel en hoe onze ziel blijft leven. Over keuzes maken voor ons lichaam, vanuit vertrouwen en gevoel. Zij vier, ik drieënveertig.

“Wat denk jij dat er gebeurt als je sterft?” vraag ik.
Amari antwoordt: “Dan heb je je krachten echt nodig. Om recht te staan. Dan ga ik met mijn krachten vechten tegen de draken en keer ik terug naar hier. Dan gaat de aarde open en ga ik naar wat mij nog steeds aanvalt. En als ik dan naar school ga, zijn mijn krachten weer weg. En dat was het einde,” besluit ze. En ze speelt verder met de Kapla.

Nog stiller dan voorheen kijk ik naar haar.
Ik schrijf verder en ben dankbaar dat ik hier zit. Dankbaar dat mijn lichaam weer vrij is van dat materiaal. Dankbaar dat alles vlot verliep en ik nu mijn adem kan inzetten als pijnbestrijding. Dankbaar dat elk moment magisch en rijk voelt. Dankbaar dat ik echt hoorde wat ze me vertelde.

In vertrouwen geniet ik van elke seconde. Van alle woorden die me bereiken, van diep vanbinnen en van de mensen om me heen. Woorden die ik lees, want ook daar is ruimte voor. Woorden die ik schrijf en jij nu leest. Woord per woord, steeds meer, steeds luider, en toch ben ik stiller geworden. Want in die stilte hoor ik alles het luidst.

Ben jij klaar om naar de stilte te luisteren?

Soms vraagt het leven ons om stil te staan. Om te luisteren naar wat er in de stilte tot ons komt. Of je nu herstellend bent van een fysieke ingreep of zelf kiest om even in die rust te gaan, er is altijd ruimte voor groei in stilte.

Voel je het verlangen om hier meer over te ontdekken? Om samen met je kind deze innerlijke wereld te verkennen of om zelf de helende kracht van mindfulness en ademwerk te ervaren? Ik nodig je van harte uit om contact op te nemen. Hier hoef je niet te praten als je dat niet wil, we kunnen in stilte contact maken met jouw onderbewust verhaal.

Stuur me een berichtje via info@amma-center.com en laten we samen ontdekken welke wijsheid er in jouw stilte verborgen ligt.