Een paar dagen voor mezelf. Zelfzorg.
Een traject dat ik wil aanbieden en eerst zelf graag op verschillende manieren wil doorlopen.
Het wemelt op het internet van zelfzorg tips en zo zie je al snel niet meer de bomen door het bos.

Het bos in dus! Zodra ik in een bos stap en de zuivere lucht inadem word ik één met de natuur. Althans, dat is wat ik voor ogen heb. In werkelijkheid blijven gedachten komen, laat ik soms de zon wel eens tot op mijn gezicht komen en kijk vol bewondering naar een buizerd of wouw maar ik voel het niet helemaal. Ik hou van de zon, de vogels en het groen maar ik mis de speelsheid, het voluit genieten.

De enige die mij nu nodig heeft ben ikzelf.

Het lijkt wel alsof iedereen ergens wel iets van me nodig heeft. Maar de enige die mij nu echt nodig heeft ben ikzelf. ‘Enkel zo kan je er zijn voor anderen’ hoor ik mijn ademcoach al zeggen met een grote lach :-)!
Thuis wordt het plannen, verlof nemen op het werk en dan een huisje regelen.
Wat heb ik nodig? Rust, stilte, internet om dit te kunnen schrijven, een bad, mijn auto niet te hoeven gebruiken eens daar, etc. Niet te ver rijden want het is niet de bedoeling mijn lichaam eerst extra te belasten. Via AirBnb regel ik een huisje in het bos. Geboekt.

Niet leren

Na een weekend Reiki (ook zelfzorg ahja) pak ik veel spullen in. Ik mag enkel met mezelf rekening houden en voel aan wat ik nodig heb. Een zuiver gezichtsmasker, pure badolie, mijn laptop, zachte kledij, kleurpotloden, tekenpapier, dagboeken en echt voedende bio(dynamische) voeding. Mijn man helpt alles in de auto en we nemen voor een paar dagen afscheid.
Onderweg verandert een podcast al snel in muziek. Niet denken, niet leren, gewoon ontspannen.

Het bos in

Na een eerste lange en rustige meditatieve avond besluit ik alle dingen die ik vooropstelde te doen aan de kant te schuiven. Geen wekker, geen klok en telkens weer voelen wat ik verlang.
Ik trek ’s ochtends het bos in. Direct naast het huis ga ik op pad. Het duurt even voor ik ‘vertraag’ hoor fluisteren langs mijn oren. Vertraag Vanessa, je bent hier nu.
Ik stap rustig verder, stop waar ik wil stoppen, neem wat foto’s van de prachtige natuur en adem.
Ik adem op een rustig tempo door mijn neus. Af en toe gaan de gedachten naar het mooie Reiki weekend, mijn gezin of een dichte vriend.

Ik slaag ergens verkeerd af en loop gezellig lang ‘verkeerd’. Af en toe een vriendelijke groet en hartelijke zwaai van de bewoners hier.

Interdit

Op de terugweg besef ik dat ik niet eens een pad of baan ben afgewandeld. Niet eens een ‘interdit’ heb genegeerd.
Ik stap een privé bos in (niemand kan toch echt eigenaar zijn van land…), stap door doornen en lastige stukken en hoor ergens water stromen. Ik ga op zoek en plots is het daar…

And into the forest I go, to loose my mind and find my Soul

John Muir

Het sompige van natte aarde en bladeren onder mijn voeten, het zingen van vogels en de geur van vochtigheid doordringt me. Hier is ze, de harmonieuze ontsnapping aan de hectische drukte van het dagelijks leven. Met elke stap snijd ik door de stilte en vind ik rust in het bos en in mezelf. Ik laat de zon mijn gezicht en hart warmen. Ik sta stil, zie enkel nog bladeren, bomen en water. Ik glimlach, adem diep in en laat los. Ik berust. Ik rust.

Hiervoor ben ik gekomen.

Ik draag zorg voor mezelf, enkel zo kan ik zorgen voor anderen.