ik schrijf, laat de woorden komen en zo kunnen ze jou vinden.
Ik ben op weg, ik ben de weg, ik ik ik… wie ben ik?
Ik ben liefde en dat is mijn kracht. Klinkt het wat zeemzoeterig?
Best ok, niets mis mee. Wat zachtheid en oprechtheid maakt een mens mooier.
Al zijn we al zo mooi. Allemaal.

Ik vind mezelf ook mooi. Heel mooi zelfs! Dat kan ik tegen mezelf zeggen, in de spiegel, in de auto maar sinds kort ook tegen anderen. En dat is een lang parcours geweest van zo’n 30 jaar!

Hoeveel keer hoorde ik niet, als kind al; ‘hoe zie jij er nu uit! Wat heb je nu weer aan? Zo kom je niet buiten met mij!’
Harde woorden met sporen van diepe kwetsuren en een laag zelfbeeld.

Hoe zie jij er nu uit!

Ik begon mezelf meer en meer te verstoppen, hield mijn hoofd hoe langer hoe meer naar beneden gericht en durfde amper in iemands ogen kijken, bang voor afkeuring.

Ik ging mezelf ook net minder verzorgen, omdat ik me minder graag begon te zien en kwijnde weg.
Ik was verloren aan het lopen en maakte hierdoor zoveel keuzes die eigenlijk niet de mijne waren.

En eens je dat pad op bent en verschillende manieren vindt om toch te leven, herkenning en aanvaarding zoekt bij mensen die eigenlijk niet echt om je geven, dan is het een heel proces om dit om te keren.

En toch ben ik op een gegeven moment bewust gaan werken aan mezelf.
Heb ik oprecht gekozen voor mezelf.

En zo ontdekte ik tijdens ademwerk mijn persoonlijke leugen: ik mag er niet zijn!
Ik was verbaasd… ik wilde niet leven dacht ik, maar het toonde me dat ik me in dit leven had aangeleerd mezelf te verstoppen en mijn ware ik kreeg geen levenskans, vandaar mijn roep van diep vanbinnen.

Nu daar wilde ik echt wel iets mee doen want ik wilde echt wel leven.

Ik mag er niet zijn!

Door het erkennen van mijn persoonlijke leugen, aan de slag te gaan met de ware boodschap erachter en alle opvattingen en trauma’s die onder die boodschap verscholen waren kon ik op een dag, uit mezelf en voor een groep krachtig en oprecht zeggen… Ik ben mooi!

Want ik ben mooi, net om mijn grote ogen met kiwiplekjes (kiwi-ogen zeggen de dochters), net om mijn sproeten overal, net om mijn kleine gestalte en warrige haar. Net al dat maakt me uniek en mooi.

IK BEN MOOI!

Nu jij!